Dom Butlerów (Lany)

Lana Butler

Obudziłam się dzisiaj wyjątkowo wcześnie jak na mnie. Odsłoniłam kołdrę, ale po chwili znów ją na siebie naciągnęłam, wzdrygając się z zimna. Mój wzrok padł na szafkę nocną. Chciałam chwycić za komórkę, sprawdzając, czy może Tayla wysłała jakąś odpowiedź, ale zaspana, strąciłam tylko telefon pod łóżko. Wychyliłam się aby go wyciągnąć, ale moja dłoń złapała coś innego. Wyciągnęłam ramkę ze zdjęciem, o którym zupełnie zapomniałam. Zdjęcie przedstawiało dwie dziewczynki. W jednej od razu rozpoznałam siebie sprzed kilu lat. Uśmiechnęłam się do fotografii, przypominając sobie kim była druga dziewczynka. Moją najlepszą przyjaciółką. Aria... Boże, jak ja dawno o niej nie myślałam... Byłyśmy nierozłączne, wszędzie chodziłyśmy razem, a ludzie zawsze myśleli, że jesteśmy siostrami. Przynajmniej do czasu, kiedy jej rodzice zdecydowali się na wyprowadzkę. Przypomniałam sobie rozpacz jaka mnie ogarnęła, kiedy nagle zostałam sama. Żadnego kontaktu, nowego adresu, a komórek jeszcze nie miałyśmy. Zaczęłam się zastanawiać co u niej słychać. Może jakoś uda mi się ją odnaleźć przez internet? Pewnie nawet nie słyszała o pożarze... Odstawiłam zdjęcia na szafkę nocną, i sięgnęłam telefon w tym samym momencie kiedy do mojego pokoju zapukała moja mama, Emma. Uśmiechnęła się do mnie, widząc, że już nie śpię. Przysiadła na moim łóżku i pogłaskała mnie po głowie.
- Tak sobie pomyślałam - zaczęła patrząc na mnie uważnie. - Że może zrobisz sobie dzisiaj wolne? Wiem, że wizytę u doktora masz dopiero wieczorem, ale może zrobiłybyśmy sobie taki babski dzień dzisiaj? Na poprawę humoru?
Uśmiechnęłam się do niej. Właśnie za to tak bardzo ją kochałam. Za to jak się o mnie troszczyła. Już miałam powiedzieć 'dobrze', kiedy przypomniałam sobie wczorajsze wydarzenia. Tayla... Chciałam się dowiedzieć o co w tym wszystkim chodziło. No i Nate... chciałam go dzisiaj zobaczyć, porozmawiać.
- Nie mogę mamo - odpowiedziałam uśmiechając się do niej przepraszająco. - Mam mega ważną klasówkę, na której muszę być...
Widziałam, że posmutniała lekko. Zerwałam się i rzuciłam się w jej ramiona. Przytuliłam ją mocno.
- Ale naprawdę doceniam ofertę - powiedziałam wesoło. Czułam, że mama głaszcze mnie po bliźnie. Spałam w sportowym staniku, wiedząc, że w domu nie muszę jej ukrywać. - Nie martw się - dodałam po chwili, również spoglądając w dół. - Gorzej już przecież nie będzie wyglądać.
Widziałam, że w jej oczach zaszkliły się łzy. Dotarło do mnie, że ona ciągle się obwinia.
- Posłuchaj mnie wyraźnie - powiedziałam stanowczym tonem patrząc jej w oczy. - To nie była twoja wina, zrozum to.
Przytuliła mnie mocno do siebie, szepcząc że mnie kocha. Również pojawiły mi się łzy w oczach. Emma pociągnęła nosem i wstała.
- Chodź Lana, zrobię ci twoje ulubione śniadanie.
Uśmiechnęłam się do niej, a ona odwzajemniła uśmiech. Sięgnęłam po swój strój cheerleaderek, który moja mama chyba zdążyła z rana wyprasować. Ubrałam się, dokładnie się upewniając, że wszystko mam dobrze pozapinane. Nie chciałam, aby ktokolwiek w szkole dowiedział się o bliźnie. Spakowałam jeszcze do torby dres, na wypadek gdyby było zimno i wyszłam z pokoju.