Forum www.mckinleyhighschool.fora.pl Strona Główna
 FAQ   Szukaj   Użytkownicy   Grupy    Galerie   Rejestracja   Profil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości   Zaloguj 

Szpital - oddział pierwszej pomocy
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.mckinleyhighschool.fora.pl Strona Główna -> Szpital Św. Agnes
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Darren Mellark




Dołączył: 21 Kwi 2013
Posty: 91
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Śro 12:34, 01 Maj 2013    Temat postu:

Siedziałem na krześle cały spięty, a kiedy Claire pokazała mi swoje blizny zupełnie nie wiedziałem jak zareagować. Zastanawiałem się co takiego musiała przeżyć ta dziewczyna, jak musiała a właściwie musi być nieszczęśliwa, pocieszające były jej słowa , że ma zamiar z tym skończyć, chcę jej pomóc jeszcze nie wiem jak , ale zrobię to. Zrobiło mi się trochę lżej. kiedy zauważyłem na jej twarzy chociaż cień uśmiechu, chociaż coś.
- Mój tata słyszał na mieście,że jakaś młoda dziewczyna wpadła pod samochód, coś w szkole mi się obiło o uszy, nie było cię na zajęciach chóru i twoja wczorajsza sprzeczka z Taylą to wszystko złożyło mi się w jedną całość, ale idąc tu nie miałem pewności, że tu będziesz. Czy ty sama.. - głos mi się zaczął łamać, co zauważyła.
- Jeśli o to ci chodzi to tak sama rzuciłam się pod koła, nie chciałam wtedy żyć, ale teraz nie musisz się bać mam wszystko pod kontrolą, a przynajmniej tak mi się wydaję.
To był kolejny szok, odetchnąłem i powiedziałem - Nie wiem jak ci mogę pomóc, ale bardzo chcę, znajomy mojego ojca jest psychologiem, mogę z nim pogadać, jeśli chcesz- nic na siłę. I proszę cię nie zamykaj się na ludzi, myśle że ich towarzystwo może ci pomóc, w takich chwilach nie powinno się być samemu i to co powiem może i jest banalne, ale wierzę że z tego wyjdziesz i zobaczysz jak piękny może być świat - miałem wrażenie,że się ośmieszam prawię jakieś historyjki o życiu, a sam nic o nim nie wiem, otarłem ręką czoło na którym były krople potu, rozpiąłem guzik od koszuli i przygłądałem się Claire.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Claire Valentine




Dołączył: 13 Kwi 2013
Posty: 235
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Śro 16:07, 01 Maj 2013    Temat postu:

- Psychologa mam już załatwionego. Siedem dni w tygodniu. Znowu.-westchnęłam. Widziałam, że Darren czuje się niezręcznie. Nie dziwiłam się nawet.- Fakt, życie dało mi już nieźle popalić. Ale teraz może o czymś przyjemniejszym, hm? Coś wspominałeś, że chór przyszedł do mnie, prawda?
Ścisnęłam jego dłoń, zaczynając nucić jeden ze spokojniejszych kawałków. Zauważyłam, że Darren też go chyba zna.
- Co się z nami dzieje, trzeci duet razem?- zaśmiałam się cicho.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=aGuNsiSZ9RI

Claire
Especially for you
I wanna let you know what I was going through
All the time we were apart
I thought of you
You were in my heart
My love never changed
I still feel the same

Darren
Especially for you
I wanna tell you I was feeling that way too
And if dreams were wings, you know
I would have flown to you
To be where you are
No matter how far
And now that I'm next to you


No more dreaming about tomorrow
Forget the loneliness and the sorrow

Claire
I've got to say
It's all because of you

Razem
And now we're back together, together
I wanna show you my heart is oh so true
And all the love I have is
Especially for you

Claire[b/]
Especially for you
I wanna tell you, you mean all the world to me

[b]Darren

How I'm certain that our love was meant to be
You changed my life
You showed me the way
And now that I'm next to you

Claire
I've waited long enough to find you
I wanna put all the hurt behind you
And I wanna bring out all the love inside you, oh and

Razem
And now we're back together, together
I wanna show you my heart is oh so true
And all the love I have is
Especially for you

You were in my heart
My love never changed
No more dreaming about tomorrow
Forget the loneliness and the sorrow
I've got to say
It's all because of you

Widziałam, że chłopak się rozluźnił.
-Jestem ci winna przeprosiny- powiedziałam w końcu.- Tyle wiadomości w tak krótkim czasie...ale niestety jeszcze cię pomęczę. Wierzysz w to, że to ja nagadałam o Tayli?- poczułam, że mój głos się łamie, ale spróbowałam być dzielna, spoglądając na Darrena.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Darren Mellark




Dołączył: 21 Kwi 2013
Posty: 91
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Śro 19:27, 01 Maj 2013    Temat postu:

- Przestań nie masz za co mnie przepraszać chętnie zostanę i posłucham dłużej. A co do Tayli, to nie wierzę w to zwłaszcza, że sama wiesz co to są problemy, a z tego co zauważyłem to ty i ona dobrze się dogadujecie. Nie wiem jak to wyszło, wy dziewczyny potaficie tak komplikować sprawy.Wracając do Tayli, nie znam jej tak jak ty nie wiem jakie ma kłopoty według mnie jest całkiem miła i nie mam zamiaru oceniać jej przez pryzmat domu czy matki. Jeśli znalazłabyś jakiś sposób aby jej pomóc to możesz na mnie liczyć. A tak w ogóle to wiadomo już kiedy cię wypiszą ze szpitala? - posłałem jej promienny uśmiech.

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Claire Valentine




Dołączył: 13 Kwi 2013
Posty: 235
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Śro 19:45, 01 Maj 2013    Temat postu:

Spojrzałam na zegarek z wyraźną ulgą.
-Właśnie teraz.- usiadłam na łózko. Widząc podejrzliwe spojrzenie Darrena, zachichotałam.- Coś taki zdziwiony? Miałam tu być tylko 24 godziny.-dotknęłam palcami tyłu głowy. Tak, zaschnięta krew. Ciekawie. Wstałam, po czym momentalnie usiadłam. No, próba numer dwa się na szczęście powiodła
- A teraz przepraszam, ale muszę wyskoczyć w koszuli.
Poszłam powoli do łazienki. Zobaczyłam swoje odbicie w lustrze. A raczej połowę odbicia. Na lewym policzku widniało długie rozcięcie. Brzuch i ramiona obandażowane. No nic, chciałam to mam.
Najszybciej, jak to możliwe, udało mi się jakoś ogarnąć. Ponownie stanęłam w sali, opierając się o futrynę.
- Może po chórze mała kawa? Przepraszam, po zajęciach z psychologiem-słowo daję, człowiek wychodzi sobie ze szpitala, a już po ma wpisane zajęcia.- Ja stawiam- mruknęłam, sięgając po kulę.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Darren Mellark




Dołączył: 21 Kwi 2013
Posty: 91
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Śro 19:53, 01 Maj 2013    Temat postu:

Odczułem dużą ulgę kiedy zobaczyłem na ustach Claire uśmiech a nawet śmiech.
-Mam lepszy pomysł, mimo że byłaś w szpitalu tylko jedną dobę na pewno chciałabyś zjeść coś porządnego także o ile się zgodzisz zabieram cię do Breadstix.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Claire Valentine




Dołączył: 13 Kwi 2013
Posty: 235
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Śro 19:55, 01 Maj 2013    Temat postu:

Wzruszyłam ramionami, co dość ciężko mi przyszło.
- Okej, tylko najpierw chór. Już zdążyłam obiecać, że będę- chwyciłam kulę w jedną rękę, a drugie ramię udostępniłam Darrenowi.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Claire Valentine




Dołączył: 13 Kwi 2013
Posty: 235
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Czw 22:47, 02 Maj 2013    Temat postu:

Nie myślałam, że wyląduję tu tak szybko. Kiedy wpadłam do szpitala, cała zakrwawiona, lekarze bez gadania mnie zabrali na salę. Słyszałam tylko strzępy rozmowy. "Rozcięcie". "Trzeba szyć". Coraz lepiej. Jak ja to ukryję przed resztą? Nie miałam pojęcia, co działo się dalej. Zemdlałam.
Kiedy się przebudziłam, czułam ogromny ból. Musiałam zobaczyć się w lustrze. Jednak po chwili pożałowałam tej decyzji. Na policzku miałam jeszcze gorszą ranę niż po wcześniejszym wypadku.Teraz to nieważne.
Jak wyjdę ze szpitala, nie mogę tak szybko wrócić do domu. Muszę poczekać na to, kiedy pojawi się tam mama. Jego już wtedy na pewno nie będzie. W końcu chodzi mu głównie o mnie, nie o nią. Nie wiedziałam, że moje nowe "lepsze" życie nie będzie się wcale różnić od starego.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Caroline Lawerence




Dołączył: 13 Kwi 2013
Posty: 65
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pią 16:53, 24 Maj 2013    Temat postu:

Przez moment poczułam się, jakby świat stanął w miejscu. Ratownicy uwijali się pokrzykując przy Tayli, aparatura piszczała, akcja serca nadal nie ruszała. Lana była bliska załamania, kurczowo ściskała moją rękę, aż straciłam w niej czucie. Wszystko, co się działo było kompletną abstrakcją. Snem, który zaraz się skończy i okaże się, że nic podobnego nie miało miejsca. Patrząc na twarz Frost pomiędzy przemykającymi nad nią ramionami ratowników wydawało mi się, że widziałam jak się poddaje, że przegrywa walkę o życie. Wtedy nie wytrzymałam i wybuchłam uwalniając wszelkie emocje.
- Talya, ty głupia krowo! Będziesz takim tchórzem i po prostu się poddasz? - jeden z sanitariuszy zaczął mnie uspokajać, ale ja nadal nie dałam za wygraną i płacząc, ciągnęłam swój wywód - Masz żyć, żebym mogła skopać ci tyłek!
Wtedy nagle akcja serca wróciła do minimalnej normy w chwili, kiedy dojechaliśmy do szpitala. Ratownicy szybko przewieźli ją do odpowiedniej sali, ale kazali nam czekać na zewnątrz. Wtedy z kolei pękła Lana, wpadając w rozpacz i głośno wołając "Ona umrze, o Boże, ona umrze!". Zdziwiona spokojem, który we mnie wstąpił, złapałam ją, usiadłam na ławce i mocno przytuliłam do siebie. Głaszcząc jej włosy szeptałam:
- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. Jest w dobrych rękach, to było tylko chwilowe. Będzie dobrze...
Sama chciałam w to wierzyć.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Lana Butler




Dołączył: 13 Kwi 2013
Posty: 71
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pią 19:33, 24 Maj 2013    Temat postu:

Chodziłyśmy w kółko, chcąc dowiedzieć się czegokolwiek. Czekanie na jakiekolwiek wiadomości było najgorsze. Ta niepewność nas dobijała. Nie wiedząc co robię i zanim dobrze zdążyłam się nad tym zastanowić, wyjęłam komórkę. Wstukałam numer Nate'a, po czym napisałam tylko Potrzebuję Cię. Nie dbałam już nawet o to, co o mnie pomyśli. Chciałam go zobaczyć. W tej chwili tylko to się liczyło. Carolina uśmiechnęła się, próbując dodać mi otuchy. Odpowiedziałam lekkim uśmiechem.
- Do kogo pisałaś? - zapytała po chwili jakby nie swoim głosem.
Spojrzałam na nią, próbując odgadnąć co miał oznaczać ton jej głosu.
- Do Nate'a - odpowiedziałam nie patrząc jej w oczy i rumieniąc się lekko. Kiedy chciała mi odpowiedzieć, jej słowa zagłuszył donośny wrzask dochodzący z wejścia do izby przyjęć. Wychyliłyśmy się obydwie zza rogu, chcąc zobaczyć co się dzieje. Zauważyłyśmy młodą dziewczynę na noszach, która najwyraźniej była nieprzytomna. Kiedy sanitariusze biegiem przewieźli ją obok nas w drodze do sali obserwacyjnej, złapałam Caroline za ramię i spojrzałam na nią przerażona.
- Jezus Maria, Car, to była Claire! - wykrzyczałam pokazując ręką na drzwi za którymi zniknęły nosze.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Caroline Lawerence




Dołączył: 13 Kwi 2013
Posty: 65
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pią 19:57, 24 Maj 2013    Temat postu:

Gdy tylko zobaczyłam dziewczynę na noszach, serce przestało mi bić. Boże, czemu to się stało? Bezsilność i ból wygrały. Nie mogłam już dłużej się powstrzymywać. Nie bacząc na cokolwiek i kogokolwiek rozpłakałam się jak małe dziecko.
- To wszystko moja wina... - łkałam, osuwając się na posadzkę - Gdybym bardziej się nimi zainteresowała, gdybym tylko spróbowała, nie byłyby tutaj... - schowałam twarz w dłoniach i płakałam dalej, pozbywając się łez nagromadzonych przez te wszystkie lata samotności i przykrych doświadczeń - Jestem przeklęta, nie powinnam w ogóle do nikogo się zbliżać, wszyscy przeze mnie cierpią...
Potem stało się coś niewiarygodnego. Lana zdzieliła mnie w głowę z otwartej dłoni, patrząc się na mnie z mocą i siłą, o którą ją nie podejrzewałam. Spoglądałam tylko na nią, wciąż płacząc, ale nie wyjąc, czekając na to, co mi chce powiedzieć.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Lana Butler




Dołączył: 13 Kwi 2013
Posty: 71
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pią 20:21, 24 Maj 2013    Temat postu:

- Jak boga kocham Car, spróbuj powiedzieć tak jeszcze raz - wycedziłam przez zęby, z ciągle podniesioną dłonią, gotową do ponownego uderzenia. - A jeszcze tobie będzie potrzebny lekarz.
Caroline spojrzała na mnie zszokowana, a ja usiadłam obok niej na ziemi i przytuliłam ją do siebie.
- Będzie dobrze - powiedziałam, starając się przekonać nie tylko ją, ale i samą siebie. - Zobaczysz, wszystko będzie dobrze.
Kiedy tak płakałyśmy we dwie, dodając sobie otuchy, nagle z sali wyszedł lekarz. Caroline zdawała się znać owego mężczyznę. W sumie nie powinnam się dziwić, skoro jej mama tutaj pracuje.
- Zatamowaliśmy krwawienie, będzie żyć - powiedział patrząc to na mnie, to na moją towarzyszkę. - Jest nieprzytomna, ale będzie żyć.
Wielka ulga, która musiała pojawić się na naszych twarzach, sprawiła uśmiech doktora. Również uśmiechnęłyśmy się do siebie. Nagle jednak zrzedła mi mina, kiedy przypomniałam sobie o Claire.
- Panie doktorze, a co z dziewczyną, którą przywieźli przed chwilą? - zapytałam patrząc z lekką niecierpliwością na twarz mężczyzny. - Jest to nasza koleżanka ze szkoły, Claire, o nią również się martwimy.
- Claire Valentine? - zapytał lekarz, drapiąc się po zaroście. - Przedawkowała środki nasenne.
Razem z Caroline zatkałyśmy sobie usta dłonią.
- Ale też nie musicie się o nią martwić, zareagowaliśmy w porę, wystarczy płukanie żołądka i nie powinno być jej nic poważniejszego.


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Lana Butler dnia Pią 20:22, 24 Maj 2013, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Tayla Frost




Dołączył: 13 Kwi 2013
Posty: 211
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pią 22:37, 24 Maj 2013    Temat postu:

Nic nie czułam, ale widziałam.
Nic nie widziałam, ale słyszałam.
Nic nie słyszałam, ale czułam.
Nie czułam, czy żyję, czy jestem martwa. Nie czułam dłoni matki gładzącej mnie po włosach ani uścisku drugiej z nich, w której zamknięte były moje palce. Ale widziałam, jak łzy spływają jej po twarzy. Sięgnęłam ręką do swojej i po mojej też płynęły, ale ich nie czułam. Skapywały, wyparowując, zanim mogły swobodnie gdzieś spaść.
Nie widziałam, co się dzieje z moim ciałem ani z jaką miną zostanę pochowana. Ale słyszałam słowa lekarzy, że mam zapaść, ciągły dźwięk oznaczający ustanie pracy serca, krzyki. Słyszałam też imię Claire wypowiadane przez tak znajome głosy. Z całych sił próbowałam sobie przypomnieć, kim była ta dziewczyna i pozostałe dwie, które o nas rozmawiały.
Nie słyszałam, co odpowiedziała matka w reakcji na moje zdziwione spojrzenie, ale zrozumiałam z ruchu jej ust:
- Zapominasz, przecinasz nici łączące się z życiem, bo tego chcesz. Ja też zapomnę o tobie, a ty o mnie, bo jak przetniesz jedną nić, szarpiesz za wszystkie. Spotkamy się kiedyś.
Nie słyszałam też, jak później odeszła, widziałam jedynie dym, w który niespodziewanie się zamieniła. Nie słyszałam ani nie czułam swojego szlochu, ale wiedziałam, że ma on miejsce. Czułam w sercu rozdzierającą mnie pustkę. Czułam, jak każda kolejna nić zostawała zniszczona. Czułam wszechogarniający ból, że nie mogłam się z nikim odpowiednio pożegnać i osobiście przeprosić, bo wiedziałam, że przeprosiny sprzed kilku tygodni nikogo nie obeszły.
Nagle jednak poczułam szarpnięcie i ból w ramieniu, usłyszałam więcej krzyków. Zdawało mi się, że dostrzegłam rozszerzone w szoku oczy matki we mgle i jej usta układające się w niemy krzyk. Chciałam sięgnąć jej ręką, ale nie mogłam jej ruszyć. Chciałam poruszyć wargami, ale trwały ściśnięte i nieruchome. Chciałam czegoś złapać, by nie zostawić jej samej, ale dłonie przenikały przez wszystko wokół.
Ponowne szarpnięcie do tyłu, tym razem mocniejsze. Kolejne. I następne.
Zamknęłam oczy. Nie chciałam widzieć, nie chciałam czuć, nie chciałam słyszeć. Pragnęłam skończyć to raz na zawsze.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Caroline Lawerence




Dołączył: 13 Kwi 2013
Posty: 65
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Sob 0:46, 25 Maj 2013    Temat postu:

Odetchnęłam z ulgą wiedząc, że dziewczyny są bezpieczne. Słowa Lany też dodały mi otuchy. Kiedy siedziałyśmy obok siebie, nieświadomie położyłam jej głowę na ramieniu. Poczułam się bezpiecznie przy kimś obcym, jak nigdy wcześniej w ciągu ostatniego czasu. Nieśmiało zaczęłam mówić.
- Wiesz, już dawno przy nikim nie płakałam. Nie dlatego, że nie chciałam, ale nie tego ode mnie wymagano. - przerwałam i zaśmiałam się cicho pod nosem - Właściwie nie wiem, czego ode mnie wymagano. Jedni chcieli, żebym była bezduszną suką, która zabija wzrokiem, inni widzieli we mnie morderczynię i wariatkę, a to wszystko z powodu jednego wydarzenia z przeszłości... - tutaj zrobiłam dłuższą pauzę, bo od dawna z nikim o tym nie rozmawiałam - Nic więcej się nie liczyło, ani to jaka jestem, ani jaka byłam. Tylko to, że zmasakrowałam jedną dziewczyn ze Skanksów rok temu obiegło całą szkołę. Ale nikt nie spytał czemu to się stało - stwierdzili tylko, że jestem winna, bo przez okrucieństwo, szaleństwo i wyrachowanie prawie zabiłam gołymi rękami biedną dziewczynę - poczułam, jak Lana wzdrygnęła się usłyszawszy ostatnie słowa - Ale to nie była prawda - podniosłam głowę i popatrzyłam na nią - Ale ja nie jestem taka. Chociaż w sumie sama już nie wiem. - zrezygnowana opuściłam głowę i głęboko westchnęłam. - Grałam swą rolę tak dobrze, że w końcu się w niej zatraciłam. Tak chciałabym przestać grać...


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Caroline Lawerence dnia Sob 16:39, 25 Maj 2013, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Lana Butler




Dołączył: 13 Kwi 2013
Posty: 71
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Sob 10:45, 25 Maj 2013    Temat postu:

Słuchałam Caroline bardzo uważnie. Chciałam się dowiedzieć o niej czegoś więcej, chciałam poznać ją bliżej. Bezwiednie zaczęłam głaskać ją po głowie.
- Słuchaj - powiedziałam spokojnym tonem. - Dla mnie nieważne jaka byłaś. Ważne jaka jesteś teraz.
Caroline podniosła głowę i spojrzała na mnie.
- Jeśli chodzi o mnie - ciągnęłam. - To uważam że jesteś świetna. Zainteresowałaś się mną, kiedy nie miałam kompletnie nikogo... Nienawidzę być sama, boję się tego.
Zawahałam się na chwilę. Nie wiedziałam jak ubrać w słowa, to co miałam zamiar powiedzieć.
- I tamta bójka... Nie wiem jakby się to skończyło, gdyby nie Ty... - zamilkłam, gdy Caroline uśmiechnęła się do mnie.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Claire Valentine




Dołączył: 13 Kwi 2013
Posty: 235
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Sob 16:58, 25 Maj 2013    Temat postu:

Boże, ale jasno. "Czy ja już nie żyję" pomyślałam, zamykając oczy. Po chwili jednak uświadomiłam sobie, że nie. Ja dalej jestem na świecie, na dodatek w białej pościeli na łóżku w szpitalu. Płukanie żołądka, który i tak mnie boli, było straszne. Nigdy więcej takiej próby.
Nie myślałam, że ktoś będzie przechodził koło audytorium akurat wtedy, przecież nie mieliśmy grupowego numeru, a aula nie była okupowanym miejscem przez uczniów. Chyba jednak jestem jak kot, przysługuje mi dziewięć żyć. Z korytarza słyszałam znajome głosy, ale w tej chwili nie myślałam, do kogo należą. Zamknęłam oczy i szybko odpłynęłam w objęciach Morfeusza.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.mckinleyhighschool.fora.pl Strona Główna -> Szpital Św. Agnes Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3  Następny
Strona 2 z 3

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group

Theme xand created by spleen & Forum.
Regulamin